ΑΠΟ "ΤΑ ΝΕΑ" (ΑΡΘΡΟ Γ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ)

Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου, πες μας τι βλέπεις... Βλέπω... Βλέπω...Άσε καλύτερα να κλείσω τα μάτια, γιατί δεν θέλω να βλέπω τίποτε απ΄ όσα γίνονται. Δεν θέλω να βλέπω χουλιγκάνους της μιας ή της άλλης πλευράς να συγκρούονται, λες και μόλις τώρα τέλειωσε το ντέρμπι Παναθηναϊκού- Ολυμπιακού κι επειδή δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα είπαν να λύσουν τις διαφορές τους στον δρόμο ή στα κανάλια. Σαν να εκπροσωπούν δύο κόσμους εντελώς διαφορετικούς, σαν να μην ήταν μέχρι την Κυριακή στο ίδιο κόμμα, σαν να μην τους σκέπαζε τόσα χρόνια το ίδιο πάπλωμα, να μην τους προστάτευε η ίδια ομπρέλα. Τους κοιτάω και δεν πιστεύω στα μάτια μου: Πού κρυβόταν τόσο μίσος; Πού είχε καταχωνιαστεί τόση κακία; Αυτοί, οι όποιοι «αυτοί» (και δεν κάνω καλό κανένα) αν αντί για μάτια είχαν μαχαίρια, το αίμα θα έτρεχε τώρα πια ποτάμι στους δρόμους...
Εξόριστε ποιητή, τι άλλο βλέπεις; Βλέπω... Βλέπω... πως αν συνεχιστεί αυτό το αποτρόπαιο γαϊτανάκι, σε λίγο το άλλοτε κραταιό Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου θα μεταβληθεί σε μια συνομοσπονδία κομματιδίων! Όπου ο κάθε (οπλ)αρχηγός θα κάνει το κομμάτι του, με έναν μικρό στρατό να τον ακολουθεί και να μάχεται από παράθυρο σε παράθυρο, κι από πάνελ σε πάνελ, μέχρι την τελική κατάληξη, που θα είναι η απόλυτη διάλυση του χώρου. Βλέπω, επίσης, να έχει ανοίξει η όρεξη πολλών να διαδεχθούν τον Γιώργο Παπανδρέου, με τη λογική του «μπορώ κι εγώ, αφού μπορεί ο άλλος». Αλλά, πριν συνοδεύσεις την απορία με το γνωστό «Πού πας ρε Καραμήτρο», πέφτει καπάκι η απογοήτευση και σε παίρνει από κάτω και δεν σηκώνεις κεφάλι. Να τους βλέπεις να τρώγονται σαν τα σκυλιά και να απορείς πώς αύριο, που θα τελειώσουν όλα αυτά και θα βγει (επιτέλους) αρχηγός, όλοι αυτοί θα ξαναμαζευτούν κάτω από την ίδια στέγη. Συγγνώμη, αλλά εγώ, ο εξόριστος ποιητής, δεν το βλέπω πια... Τι βλέπω; Ότι ο διχασμός είναι τέτοιος, που μόνο με κινηματογραφικούς όρους μπορείς να τον αποδώσεις. Ανατρέχω στον μεγάλο μετρ Δανίκα και ανασύρω τίτλους τού στυλ «Δυο ξένοι στην ίδια πόλη», «Κράμερ εναντίον Κράμερ», «Η Αγνή του λιμανιού», «Αμάρτησα για το παιδί μου», «Η Άπιστη» (και οι άπιστοι) και άλλα τέτοια. Ακούω και διάφορα για λίστες («λίστες του πασοκοΣίντλερ»): «Αυτός είναι δικός μας, αυτός όχι, είναι με τους άλλους» και με πιάνει η ώρα. Μετά βλέπω και κάτι περίεργους που τους είχε ξεχάσει ο Θεός να παρελαύνουν μπροστά στις κάμερες- πού πας ζόμπι της πολιτικής και δεν κάθεσαι σπίτι σου να δεις τηλεόρασηκαι φτιάχνομαι χειρότερα. Γιατί όλο αυτό μου δημιουργεί μια παρακμή άνευ προηγουμένου και μου ανοίγει τα μάτια γιατί το ΠΑΣΟΚ έχασε τόσο πολύ: επειδή πια δεν παράγει τίποτε. Ούτε ιδέες ούτε οράματα. Μόνον τα πρόσωπα ανακυκλώνει. Τα ίδια εκείνα φθαρμένα, απωθητικά πρόσωπα, που δεν θέλεις να ξέρεις (ότι υπάρχουν)... (ΤΑ ΝΕΑ)